In de categorie Jong, Uitdagend & Pikant mogen we deze lente de 17-jarige Italiaanse Melissa P. begroeten. Haar fotootje op de achterflap (ze kijkt smachtend in de lens) loopt opmerkelijk parallel met haar dagboek, waarin ze verslag doet van mannen die veel, zo niet alles, met haar mogen doen. De uitgever meldt natuurlijk trots dat er in De Laars ruim een half miljoen exemplaren van '100 keer een borstel door je haar halen voor het slapen' (titel van de roman) over de toonbank zijn gegaan. Maar dat zegt vermoedelijk meer over het gewenste driftleven van de kopers dan over de onvervangbare kwaliteiten van haar proza. Niemandalletje, met literaire 'touch'.

Heb je als jonge muzikant ook al recht op een beetje pensioen? Misschien vindt Alanis Morissette van wel. Met haar zesde album 'So Called Chaos' borduurt ze verder op de eerder ingeslagen weg, zonder nieuwe afslagen te nemen of de toerenteller door het rood te rijden. Resultaat? Een niet onaardig album, dat de échte fan zal teleurstellen. Het wachten is dus op een spannend fly-drive arrangement waarmee Alanis zich op nieuw terrein zal begeven. Hopelijk heeft ze al geboekt.

'Om zeven uur wordt er koffie gezet. Ik verschoon de kattenbak.' In Petra Schedlers debuutroman 'Tweede Keus' wordt de eventuele kwaliteit van het verhaal bedolven onder dit soort dagboeknotities. Jammer. Want de manier waarop Schedler de automatismen
van het burgerlijke gezinnetje (en de weg er naartoe) invoelbaar maakt, is prijzenswaardig. Haar hoofdpersoon ziet namelijk niets in kinderen, en dat blijkt zelfs anno 2004 een onpeilbaar gat in je sociale leven te slaan. Degenen die zich aangesproken voelen door het thema zullen zeker aangename uurtjes met dit boek slijten en kattenbak plus koffie op de koop toe nemen.

Duitsers in Amerika - dat kan een leuk plaatje geven, zo weten we uit 'Bagdad Café' en 'Night on Earth'. Regisseur Michael Schorr dacht dat waarschijnlijk ook en hij maakte het stemmige 'Schultze gets the blues'. Een afgedankte, Duitse mijnwerker maakt via zijn radio een zydeco-deuntje hoort. En raakt op slag gefascineerd. Dit tot onbegrip van zijn plaatselijke vis- en kaartvrienden die het maar 'negermuziek' vinden. Het charmante van deze film is: de poëzie wint. Schultze reist af naar Amerika en temidden van vlakten van de 'Deep South' zien we de dichterlijke ziel van Schulze vervlechten met de omgeving. Schorr betoont zich daarin een vaardige leerling van die andere poëet, Aki Kaurismäki. Mooi en langzaam, deze film.

Snel en makkelijk kaartjes reserveren, is een functie die helemaal des internets is. Na wat startproblemen is www.belbios.nl zodanig heringericht dat een kind, inderdaad, de was kan doen. En je in één oogopslag kunt zien waar welke film draait, wat de inhoud ongeveer is en wanneer de eerstvolgende voorstelling plaatsvindt. Voor mensen die wat verder van de stedelijke centra af wonen en zeker willen zijn van een kaartje, is Belbios hèt adres! Oók te bellen...

Je hoort het steeds vaker: de jeugd moet weer serieus aan den arbeid, want in China - grootmacht in wording - wil iedereen fortuin vergaren en vraagt men niet om ATV. Dat er ook Chinese jongeren zijn die de weg een beetje kwijtraken in 'De Nieuwe Orde' lezen we in 'Fucker' van Yin Lichuan (1975). Zij tekent het levensverhaal op van Su Hang en zijn vrienden; dromers die graag iets in de kunst willen doen, zich levend houden met koerierswerk en als de nood hoog is best een criminele loopbaan overwegen. Lichuan schrijft alles fris, onbekommerd en vol verbeeldingskracht op, al hebben we de thematiek - 'de existentiële leegte' en alles daaromheen - hier in Europa natuurlijk allang gehad. Waarmee 'Fucker' hier goede retro mag worden genoemd.

Eén van de beste tv-formats aller tijden is 'Back to the floor', in het Nederlands vertaald als 'Terug naar de werkvloer'. Het idee? Grote baas moet uit zijn of haar ivoren toren komen en vervolgens een week lang verplicht met zijn neus in het stof van de dagelijkse praktijk staan. Waarna hij/zij een stuk wijzer en nederiger weer terug mag naar de 'top'. Deze serie kwam al eerder op televisie, maar wordt thans - volkomen terecht - herhaald. Speciaal voor Cees van der Hoeven, Cor Boonstra en consorten?

De mensheid is een tamelijk chaotische massa zoogdieren. Maar zodra er klinkende munt aan de horizon blinkt, kom er lijn in: iedereen trekt zijn jas of haar jurk recht om een 'goede indruk' te maken en de kans op fortuin te verhogen. En dan heb je de schrijfster Jane Smiley, die met sadistisch plezier de voorspelbare rondedans om de rijkdom optekent. In haar roman 'In goed vertrouwen' leren we hoe een vriendelijk heerschap, Joe Stratford, op tilt slaat op de vastgoedmarkt, waar volgens zijn kersverse vriend Marcus Burns het geld voor het oprapen ligt. In een onwaarschijnlijk tempo schetst Smiley de manipulaties, de gemeenheid en dromen van de jaren tachtig, die voor Joe bitterzoet eindigen. Zakenroman van literaire allure.